تالار وحدت
تالار وحدت یکی از مجهزترین و بزرگ ترین تالارهای اپرا موسیقی و تئاتر ایران است که توسط یوگینا آفتاندلیانس براساس نمونه اپرا هال وین طی مدت 10 سال ساخته و به نام شاعر و نوازنده ایرانی، ابوعبدالله رودکی، در سال 1346 افتتاح شد. ساخت تالار وحدت در خیابان استاد شهریار (دکتر ارفع سابق) در سال 1336 آغاز و پس از 10 سال با بهترین طراحی داخلی و تجهیزات بی نظیر ماشینری نوری و صدا، در آبان ماه 1346 افتتاح شد.
ساختمان بنیاد رودکی متشکل از دو سالن اجرا به نام های تالار رودکی و سالن کوچک است که بعد از انقلاب اسلامی ایران، تالار بزرگ تر به تالار وحدت و تالار کوچک تر را به تالار رودکی تغییر نام دادند. پس از انقلاب اسلامی در این دو تالار بیشتر برنامه های موسیقی و نمایش اجرا می شود.
تالار رودکی
سالن کوچک (تالار رودکی) حدود سالهای 1342 کامل و سیستم نور این سالن تحت لیسانس شرکت Simense آلمان نصب گردید و در سالهای 54-1353 سیستم اکوستیک سالن رودکی (77 رفلکتوردر سقف که گروه اجرایی را بی نیاز از میکروفن خواهدکرد) تکمیل شد. این تالار شامل سالن اصلی در طبقه سوم و بالکن در طبقه چهارم می باشد که مجموعا گنجایش 200 نفر را دارد.
این سالن در سالهای 89 و 90 توسط بنیاد رودکی دستخوش تعمیر، تجهیز و ارتقای سیستم گردید و مجهز به سیستم نور تحت لیسانس شرکت ADB و صدای DYNACORD آلمان شد. همچنین مراحل تعمیر و ترمیم و تجهیز نهایی شامل نصب دوربین های تصویر برداری، پل نوری، کفپوش وتعویض صندلیها انجام شد و در مرداد ماه 90 کف سن تعویض گردید.
موزه هنرهای معاصر تهران
موزه هنرهای معاصر تهران یکی از سرشناسترین موزههای ایران است. این موزه در سال ۱۳۵۶ خورشیدی (۲۲ مهر برابر با ۱۴ اکتبر ۱۹۷۷ میلادی) به کوشش و ابتکار فرح پهلوی و با پشتیبانی دفتر مخصوص شهبانو، در گوشهٔ غربی پارک لاله در امیرآباد تهران بنا شد.
ساختمان موزه هنرهای معاصر از نمونههای معماری نوین در ایران به شمار میرود. در این سازه، از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی همراهِ عناصر مدرن بهره گرفته شده. طراحی و معماری این سازه به دست کامران دیبا معمار ایرانی انجام گرفت که عناصر معماری سنتی ایران، همچون هشتی، چهارسو، و گذرگاه را در طراحی آن قرار داد. به گفتهکامران دیبا، معماری نوین موزه را همانندی در هیچیک از کشورهای عرب و مسلمان، از جمله مصر و ترکیه، نمیتوان یافت. دیبا ایده طرح موزه را از کارهای لو کوربوزیه و فرانک لوید رایت وام گرفت و در طراحی محتوا و بخشهای لازم آن به موزه هنرهای مدرن نیویورک نیز چشم داشت. دیبا همچنین در طراحی سازه از آثاری از خوسپ لوئیس سرت همچون فونداسیون مگ و نیز آثار لوئی کان – که دارای عرفان نهادینه در خود بودند – بهره گرفت. تعدادی از مجسمههای برنزی پرویز تناولی به سفارش دیبا برای این مجموعه ساخته شد و در محوطه اطرافش تعبیه گردید. به گفته دیبا، وی فضاهای درونی موزه را به گونهای طراحی کرد تا «ارتباط میان انسانها و فعالیتهای آنان با هم» را تقویت کند. فضاهای باز و راهروهایی که به آرامی در فضای موزه چرخیده و به گالریها میرسد به درستی چنین فضایی را فراهم کردهاند.
موزه هنرهای معاصر تهران شامل جامعترین و مهمترین گنجینههای هنر مدرن در خارج از اروپا و آمریکای شمالی و مالک یکی از ۵ تا ۱۰ مجموعهمهم هنر نوگرا در دنیاست. موزه هنرهای معاصر، دارای کارهای مهمی از جنبشهای هیجاننمایی انتزاعی، پاپ آرت، مینیمالیسم، مفهومی، و فوتورئالیسم است. در گنجینهٔ دائمی موزه بیش از ۳۰۰۰ اثر ارزشمند از نخبگان هنرهای تجسمی نگهداری میشود که نزدیک به ۴۰۰ عدد از آنها، دارای ارزش استثنایی هستند. از جمله آثار مهم موزه، میتوان به کارهای بسیار شاخصی از گوگَن، رُنوار، پیکاسو، ماگریت، ارنست، پولاک، وارهول، لُویت، و جاکومتی اشاره کرد. موزه هنرهای معاصر تهران همچنین مالک مجموعه بسیار مهم و جامعی از هنر نوگرا و معاصر ایران است.
کارگاه دکور تالار حافظ
موزه هنرهای معاصر تهران یکی از سرشناسترین موزههای ایران است. این موزه در سال ۱۳۵۶ خورشیدی (۲۲ مهر برابر با ۱۴ اکتبر ۱۹۷۷ میلادی) به کوشش و ابتکار فرح پهلوی و با پشتیبانی دفتر مخصوص شهبانو، در گوشهٔ غربی پارک لاله در امیرآباد تهران بنا شد.
ساختمان موزه هنرهای معاصر از نمونههای معماری نوین در ایران به شمار میرود. در این سازه، از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی همراهِ عناصر مدرن بهره گرفته شده. طراحی و معماری این سازه به دست کامران دیبا معمار ایرانی انجام گرفت که عناصر معماری سنتی ایران، همچون هشتی، چهارسو، و گذرگاه را در طراحی آن قرار داد. به گفتهکامران دیبا، معماری نوین موزه را همانندی در هیچیک از کشورهای عرب و مسلمان، از جمله مصر و ترکیه، نمیتوان یافت. دیبا ایده طرح موزه را از کارهای لو کوربوزیه و فرانک لوید رایت وام گرفت و در طراحی محتوا و بخشهای لازم آن به موزه هنرهای مدرن نیویورک نیز چشم داشت. دیبا همچنین در طراحی سازه از آثاری از خوسپ لوئیس سرت همچون فونداسیون مگ و نیز آثار لوئی کان – که دارای عرفان نهادینه در خود بودند – بهره گرفت. تعدادی از مجسمههای برنزی پرویز تناولی به سفارش دیبا برای این مجموعه ساخته شد و در محوطه اطرافش تعبیه گردید. به گفته دیبا، وی فضاهای درونی موزه را به گونهای طراحی کرد تا «ارتباط میان انسانها و فعالیتهای آنان با هم» را تقویت کند. فضاهای باز و راهروهایی که به آرامی در فضای موزه چرخیده و به گالریها میرسد به درستی چنین فضایی را فراهم کردهاند.
موزه هنرهای معاصر تهران شامل جامعترین و مهمترین گنجینههای هنر مدرن در خارج از اروپا و آمریکای شمالی و مالک یکی از ۵ تا ۱۰ مجموعهمهم هنر نوگرا در دنیاست. موزه هنرهای معاصر، دارای کارهای مهمی از جنبشهای هیجاننمایی انتزاعی، پاپ آرت، مینیمالیسم، مفهومی، و فوتورئالیسم است. در گنجینهٔ دائمی موزه بیش از ۳۰۰۰ اثر ارزشمند از نخبگان هنرهای تجسمی نگهداری میشود که نزدیک به ۴۰۰ عدد از آنها، دارای ارزش استثنایی هستند. از جمله آثار مهم موزه، میتوان به کارهای بسیار شاخصی از گوگَن، رُنوار، پیکاسو، ماگریت، ارنست، پولاک، وارهول، لُویت، و جاکومتی اشاره کرد. موزه هنرهای معاصر تهران همچنین مالک مجموعه بسیار مهم و جامعی از هنر نوگرا و معاصر ایران است.
پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران
دانشگاه تهران بزرگترین مرکز آموزش عالی در ایران است که در سال ۱۳۱۳ خورشیدی به دستور رضا شاه تأسیس شد. دانشگاه تهران هم اکنون دارای ۲۵ دانشکده، ۹ پردیس و ۱۱ مرکز پژوهشی است و از استادان مجرب ایرانی در بیشتر رشتهها بهره میگیرد.
پردیس هنرهای زیبا و یا دانشکده هنرهای زیبا، یکی از دانشکدههای دانشگاه تهران است که در رشتههای هنری دانشجو میپذیرد. دانشکده هنرهای زیبا معتبرترین نهاد دانشگاهی ایران در رشتههای هنر به ویژه تئاتر، معماری، نقاشی، مجسمهسازی، موسیقی، گرافیک و شهرسازی است. این دانشکده، یکی از قدیمیترین مراکز آموزش عالی هنر در ایران است.