نگاهی به اجراهای بخش تکنوازی در روز دوم

به گزارش روابط عمومی فستیوال بین المللی موسیقی معاصر تهران، در دومین روز از بخش تکنوازی، امیرحسین محمدیان (رسیتال فاگوت)، رهام ایرانخواه (رسیتال کلارینت) و فرمهر بیگلو (رسیتال ویلن) به اجرای برنامه پرداختند. برنامه این روز با اجرای قطعه ای از رابرت رونز آغاز شد و محمدیان چند دقیقه ای به تکنوازی فاگوت پرداخت. پس از آن نوبت به قطعه«دره» اثر کاوه میرحسینی رسید که برای دو فاگوت نوشته شده بود. امیر ملکی زاده نوازنده فاگوت دوم به صحنه آمدتا همراه با کاوه میرحسینی که اصوات الکترونیک را ایجاد می کرد به اجرای این قطعه بپردازند. هم نوایی دو ساز گاه فضایی ملودیک داشت و گاه با ایجاد صداهایی با دمیدن در سوراخ های روی ساز یا ضربه زدن روی بدنه ساز همراه می شد. بخش بعدی برنامه اجرای قطعه «An English »Garden with Strings اثر رابرت رونز بود که برای اجرای آن کوارتت زهی رنگ متشکل از صدف حقی، پویا دهلاری، پگاه فاضلی و علی آقاجانی به صحنه آمدند تا همراه با فاگوت امیرحسن محمدیان به اجرای برنامه بپردازند. این قطعه ملودیک که فضایی متفاوت از دیگر آثار داشت در چهار بخش با حال و هوایی متفاوت اجرا شد که یک تم مشترک در آنها شنیده می شد. در هر کدام از این بخش ها که به چهار فصل سال اشاره می کردند، فضایی متناسب با روحیات آن فصل ایجاد شده و آرامش و ثبات یا تنش و بی قراری در آنها نمایان بود. رسیتال کلارینت رهام ایرانخواه بخش بعدی برنامه بود که با کلارینت باس و اجرای اثری از آرمین صنایعی آغاز شد. قطعه ای آرام با تمپوی پایین به اجرا درآمد و پس از آن نوبت به تکنوازی کلارینت و اثری از مرسده غلامی رسید. این قطعه گاه با نت های کشیده و آرام و گاه با دمیدن های سریع و پی در پی نواخته شد، در حالی که گاه صداهایی مانند ضربه زدن روی کلیدها بدون دمیدن در ساز شنیده می شد. بخش بعدی برنامه رسیتال ویلن توسط فرمهر بیگلو بود. در این بخش اثری تجربی متعلق به نیما روشن نواخته شد. قطعه با ملودی ملایمی آغاز شد و پس از آن نوازنده آرشه خود را روی قسمت پایینی خرک کشید تا صدایی گوشخراش و نامطبوع ایجاد کند. بار دیگر ملودی ملایم چند لحظه نواخته شد و باز هم نوبت به صدای ناخوشایند رسید. این روند چندین بار تکرار شد و به مرور مدت اجرای ملودی کمتر و کشیدن آرشه های گوشخراش بیشتر شد. نکته قابل توجه اینکه ویولن تنها یک سیم داشت و بین اجرای هر جمله، نوازنده کمی سیم ساز را سفت تر می کرد. سرانجام این قطعه به جایی رسید که بخش ملودیک کاملا حذف شد و تنها صداهای نامطبوع و سکوت در آن وجود داشت. زمانی که سیم ساز بسیار کشیده شده بود و آرشه با قدرت روی آن کشیده می شد، پاره شدن ناگهانی سیم ساز به این قطعه پایان داد.